کد مطلب:36993 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:28

گنجینه پرسمان » اهل بيت

دوران كودكي حضرت علي (ع) چگونه سپري شد؟

اگر مجموع عمر امام(ع) را به پنج بخش قسمت كنيم، نخستين بخش آن را زندگي امام پيش از بعثت پيامبر تشكيل ميدهد. عمر امام در اين بخش از ده سال تجاوز نميكند، زيرا لحظهاي كه حضرت علي(ع) ديده به جهان گشود بيش از سي سال از عمر پيامبر(ص) نگذشته؛ و پيامبر در سن چهل سالگي به رسالت مبعوث شد .
حساسترين حوادث زندگي امام در اين بخش، همان شكل گيري شخصيت حضرت علي(ع) و تحقّق ضلع دوّم از مثلث شخصيت وي به وسيله پيامبر است. اين بخش از عمر، براي هر انساني، از لحظههاي حساس وارزنده زندگي او شمرده ميشود. شخصيت كودك در اين سن، همچون برگ سفيدي، آماده پذيرش هر شكلي است كه بر آن نقش ميشود؛ و اين فصل از عمر، براي مربيان و آموزگاران، بهترين فرصت است كه روحيات پاك و فضايل اخلاق كودك را كه دست آفرينش در نهاد او به وديعت نهاده است پرورش دهند واو با اصول انساني وارزشهاي اخلاقي وراه ورسم زندگيِ سعادتمندانه آشنا سازند.
پيامبر عاليقدر اسلام، به همين هدف عالي، تربيت حضرت علي(ع) را پس از تولد او به عهده گرفت. هنگامي كه مادر حضرت علي(ع) نوزاد را خدمت پيامبر آورد با علاقه شديدِ آن حضرت نسبت به كودك روبرو شد. پيامبر از وي خواست كه گهواره حضرت علي را در كنار رختخواب او قرار دهد از اين جهت، زندگاني امام از روزهاي نخست با لطف خاص پيامبر توأم شد. نه تنها پيامبر گهواره حضرت علي را در موقع خواب حركت ميداد، بلكه در مواقعي از روز بدن او را ميشست و شير در كام او ميريخت، و در موقع بيداري با او با كمال ملاطفت سخن ميگفت. گاهي او را به سينه ميفشرد و ميگفت:
اين كودك برادر من است و در آينده وليّ وياور ووصيّ و همسر دختر من خواهد بود.
به سبب علاقهاي كه به حضرت علي داشت هيچ گاه از او جدا نميشد وهر موقع از مكه براي عبادت به خارج شهر ميرفت حضرت علي(ع) را همچون برادر كوچك يا فرزند دلبندي همراه خود ميبرد (كشف الغمّة/1/90).
هدف از اين مراقبتها اين بود كه دوّمين ضلع مثلث شخصيت حضرت علي(ع)، كه همان تربيت است، به وسيله او شكل گيرد وهيچ كس جز پيامبر در اين شكل گيري مؤثر نباشد.
امير مؤمنان در سخنان خود خدمات ارزنده پيامبر(ص) را ياد كرده، ميفرمايد:
«وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعي مِنْ رَسُولِ اللهِ(ص) بِالقَراِبِة القريبة وَ الْمَنْزِلَةِ الخَصِيصَةِ، وَضَعَني في حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ يَضُمُّني الي صَدْرِهِ وَ يَكْنُفُني في فِراشِهِ وَ يُمِسُّنِي جَسَدَهُ وَ يُشِمُّني عَرْفهُ وَ كانَ يَمْضَعُ الشَّي ثُمَّ يُلْقِمُنيِه». (نهج البلاغه عبده/ج2/ص182/خطبه قاصعه)
شما اي ياران پيامبر، از خويشاونديِ نزديك من با رسول خدا و مقام (احترام) مخصوصي كه نزد آن حضرت داشتم كاملاً آگاه هستيد و ميدانيد كه من در آغوش پر مهر او بزرگ شدهام؛ هنگامي كه نوزاد بودم مرا به سينه خود ميگرفت و دركنار بستر خود از من حمايت ميكرد و دست بر بدن من ميماليد، و من بوي خوش او را استشمام ميكردم، و او غذا در دهان من ميگذاشت.

---

فروغ ولايت
آية الله جعفر سبحاني